فیبروم رحمی چیست؟
فیبروم ها تومورهای خوشخیمی هستند که از سلول های عضلات نرم و بافت مفصل رشته ای ساخته شده اند. این توده ها در داخل رحم رشد میابند. تخمین زده شده که بین 70 تا 80 درصد زنان فیبروم در رحمشان رشد میکند. با این حال همه ی افراد این علائم را ندارند و نیازمند درمان نیستند. مهمترین ویژگی فیبروم ها این است که سرطان نیستند و پتانسیل تبدیل شدن به سرطان را هم ندارند. به همین دلیل بهتر است زنانی که علائم فیبروم را هم ندارند به دنبال پیشگیری آن باشند تا درمان. تحقیقات نشان میدهد که فیبروم حتی در یک فرد با نرخ متفاوتی رشد میابد و میتواند به اندازه ی یک نخود تا اندازه ی یک هندوانه باشد.
چه چیزی باعث ایجاد تومورهای فیبروم میشود؟
علت بروز فیبروم رحمی ناشناخته نیست اما تحقیقات نشان میدهد که ممکن است علت اصلی آن ژنتیک باشد. غذا یا عامل خارجی وجود ندارد که باعث ایجاد فیبروم رحمی شود.
چه کسانی در معرض ابتلا به فیبروم رحمی هستند؟
با افزایش سن احتمال ابتلا به فیبروم نیز افزایش میابد. تحقیقات نشان داده که زنان دارای سابقه ی فیبروم رحمی بیشتر در معرض ابتلا به فیبروم هستند. فیبروم ها در زنان آفریقایی-آمریکایی رایج ترند. چاقی نیز با افزایش خطر ابتلا به فیبروم در ارتباط است. غذا یا رژیم شناخته ای شده برای افزایش خطر ابتلا به فیبروم وجود ندارد.
علائم فیبروم رحمی چیست؟
اکثر زنانی که فیبروم دارند هیچ گونه علائمی را تجربه نمیکنند. با این حال, در بسیاری از زنان فیبروم های بزرگ و حجیم ایجاد کننده ی علائم زیر هستند:
- پریود طولانی و شدید
- خونریزی بین پریودها
- فشار و درد لگنی
- تکرر ادرار
- کمر درد
- درد در هنگام نزدیکی
- مشکل در باردار شدن
فیبروم رحمی چگونه تشخیص داده میشود؟
فیبروم های بیشتر از طریق آزمایش فیزیکی تشخیص داده میشوند. متخصص شما ممکن است در حین آزمایش شکم یا لگن توده ی لگنی غیرمعمول و سفتی را احساس کند.
دیگر آزمایشات شامل:
• سونوگرافی ترانس واژینال.
اگر فیبروم دارید از این نوع سونوگرافی برای دستیابی به نتیجه ی بهتر در داخل واژن انجام میشود. این روش در همان اولین تست تصویربرداری میتواند به تشخیص کمک کند.
• MRI.
این نوع آزمایش تصویربرداری از اشعه استفاده نمیکند و به متخصص اجازه میدهد که از اندازه و تعداد و محل قرارگیری فیبروم ها نقشه ای تهیه کند. این روش پیش از هرگونه عمل جراحی پیشنهاد میشود.
• Saline Sonohysterogram – سونو هیستروگرام سالین.
نوعی سونوگرافی واژینال است که با قرار دادن مایعی (سالین یا محلول نمکی) در داخل رحم انجام میشود. با پر کردن قسمت های خالی رحم با این مایع اگر فیبرومی در رحم وجود داشته باشد متخصص میتواند آن را تشخیص دهد.
• Hysteroscopy – هیتروسکوپی:
نوعی جراحی است که برای ایجاد دیدی مستقیم از فضای خالی رحم انجام میشود. این روش فیبروم های خارج از رحم را نشان نمیدهد و درمان نمیکند.
چگونه میتوان فیبروم رحمی را درمان کرد؟
از آنجایی که بیشتر فیبروم ها با افزایش سن رشد نمیکنند و یا با نزدیک شدن به دوره ی یائسگی کوچک میشوند، متخصص ممکن است “صبری آگاهانه” را پیشنهاد دهد. در این روش متخصص شما علائم شما را با دقت زیر نظر میگیرد تا مطمئن شود در این دوران تغییر محسوسی ایجاد نمیشود.
اگر فیبروم های شما بزرگ هستند و یا علائم خاصی را ایجاد میکنند، درمان ممکن است گزینه ی پیش روی شما باشد. نوع درمان از طریق صحبت با متخصص بر اساس سن، اهداف لقاح و اندازه و تعداد فیبروم ها، درمان های پیشین فیبروم و دیگر شرایط سلامتی مشخص میشود.
به طور کلی انواع درمان فیبروم ها شامل:
- صبر آگاهانه
- مدیریت پزشکی
- خارج کردن فیبروم
- هیستروکتومی
- آمبولیزه کردن عروق رحمی
- MR Guided Focused Ultrasound – • سونوگرافی متمرکزهدایت شده ام آر
- دیگر گزینه های پزشکی
دیگر عوارض حاصل از فیبروم رحمی چیست؟
فیبروم ها معمولا باعث ایجاد پیامدهای وخیم مربوط به سلامتی نمیشوند. با این حال، زنان ممکن است خونریزی شدیدی داشته باشند که منجر به کم خونی خطرناک میشود. فیبروم ها به ندرت میتوانند وارد مثانه و مجرای ادرار و در نهایت آسیب به کلیه شوند. دیگر عوارض شامل عدم تخمک گذاری و از دست دادن بارداری پیاپی میشود.
نکات کلیدی مربوط به فیبروم رحمی:
• فیبروم های رحمی رایج ترین تومورهای اندام تناسلی هستند.
• فیبروم ها سرطان نیستند و احتمال ابتلا به سرطان رحم را افزایش نمیدهند و به سرطان تبدیل نمیشوند.
• زنانی که به دوره ی یائسگی نزدیک میشوند بیشتر در خطر ابتلا به فیبروم هستند. فیبروم ها از طریق آزمایشات لگنی معمول تشخیص داده میشوند.
• علائم فیبروم شامل پریودهای شدید و طولانی مدت، خونریزی بین پریودها و درد لگنی است.
• گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد که شامل صبر آگاهانه استفاده از دارو و یا جراحی است.
قدم بعدی:
نکاتی که از طریق آن ها میتوانید از ملاقات با پزشک بیشترین بهره را ببرید:
• دلیل ملاقات و اینکه انتظار دارید چه اتفاقی افتد را بدانید.
• قبل از ملاقات، پرسش های خود را یاداشت کنید.
• از شخصی بخواهید همراهتان بیاید تا در پرسیدن سوالاتی که دارید و همچنین به یادآوردن بهتر پاسخ هایی که متخصص به شما میدهد کمکتان کند.
• در هنگام ملاقات، اسم تشخیص جدید و یا هر دارو، درمان، یا آزمایش جدید را یادداشت کنید. همچنین هرگونه دستورالعملی که متخصص به شما میدهد را نیز یادداشت کنید.
• علت تجویز دارو یا درمان جدید و اینکه قرار است چگونه به شما کمک کند را بدانید.
• بپرسید که آیا روش درمانی دیگری برای شما وجود دارد یا خیر.
• علت آزمایش یا پروسه ی درمانی پیشنهاد شده و نتایج حاصل از آن را بدانید.
• از نتایج عدم استفاده از دارو و یا انجام ندادن آزمایش مورد نظر آگاهی یابید.
• اگر برای جلسه ی بعد وقت ملاقات دارید، تاریخ، ساعت و هدف آن را یادداشت کنید.
• نحوه ی ارتباط با متخصص را در صورت داشتن سوال بدانید.
منبع:باکس باکس